با مداد رنگی هایم یاد خوب آمدنت را نقاشی کرده ام و جاده سفید رفتنت را خط خطی!

کسی نیست که زندگی را برایم دیکته کند، غلط هایم را بگیرد و دور روزهای اشتباهم را خط بکشد و مجبورم کند از روی تجربه، هر کدام را ده بار مرور کنم!

جغرافیایی بودن تو مرز دریا را گرفته، آنجا که تویی، ماهی ها نمی توانند بیایند، تا چه رسد به من!

تاریخ نشان می دهد قبل از اینکه به یادت بیاورم، نبودی!

هرگاه می خواستم بنویسم، ( ... آب داد) نوک مدادم می شکست و حال گاه و بی گاه به کوچکترین یادی از تو، قلبم می شکند!

بیا لحظه هایم را قسم بده تا بدانی که در نبودنت چه کشیده ام!

گذر عمر با کسی تعارف ندارد، دیدی آنچه را که می خواستی نگذرد، گذشت؟!

از کدام غروب غمین طلوع می کنی، تا بگویم مرغابی ها چمدان هایت را بیاورند!

در کدام صبح سندان یخزده، کلبه قلبم را به صدا در می آوری که به هزار خواهش دعوتت کنم تا بدانی در اجاق سرد دلم، چیزی جز یاد تو نمی سوزد!