با غریبه ها آشنا

with familiar strangers با غریبه ها آشنا

با غریبه ها آشنا

with familiar strangers با غریبه ها آشنا

یادی از استاد

 

 

راستش این چند روز واقعا مشکلات زیادی از همه طرف بهم روی آورده بود و به همین دلیل بود که نتونستم وبلاگ رو آپ دیت کنم ولی حقیقتا وقتی دوباره این جملات زیبای استاد به گوشم خورد یک مقداری از غصه هام کم شد ، چون واقعا خدا جانشین همه نداشتن هاست. این جملات آرامشم داد. خیلی زیاد!

 راستی تو این مدت این بلاگ اسکای  هم بالاخره تسلیم شد و زیر بار قوانین رفت و با این حساب دست به یک خانه تکانی اساسی و تغییر و تحول گسترده زد که از جهاتی جای امیدواری و از جهات دیگر جای نا امیدی است که حالا در آینده من درباره این موضوع بیشتر صحبت خواهم کرد. ولی به هر حال این تغییرات ناگهانی و بدون اطلاع بلاگ اسکای  یک دفعه باعث سردرگمی بسیاری از وبلاگ نویسان شد....

راستی از این به بعد حتما سعی کنید که این قسمت لینکهای روزانه رو که در گوشه سمت چپ بالا می بینید پیگیر باشید و بصورت روزانه اون رو چک کنید چون مطالب و لینکهای جالبی رو اونجا پیدا خواهید کرد.

 

تقدیم به دوستداران شریعتی

 

اگر تنها ترین تنهاها شوم، باز خدا هست، او جانشین همه نداشتن هاست.

نفرین و آفرین ها بی ثمر است.

اگر تمامی خلق گرگهای هار شوند و از آسمان، هول و کینه بر سرم ببارد، تو مهربان و جاودان آسیب نا پذیر من هستی.

ای پناهگاه ابدی! تو می توانی جانشین همه بی پناهی ها شوی.

 

 

زنده یاد استاد شهید

دکتر علی شریعتی

 

شریعتی که بود؟ Dr. Ali Shariati (به مناسبت سالگرد شریعتی)

 

نیایش شریعتی

 

 

یک پیشنهاد: گاهى به خوب «نه» بگویید تا خوب‏ترین، نصیب شما شود.

 

 

کودک و خدا


 

سلام دوستان

فرارسیدن عید سعید فطر، عید پاکی ها، خوبی ها و به خود آمدن را به تمامی دوستان خوبم تبریک می گویم. امیدوارم که همه ما  بهره لازم را از ماه مبارک رمضان برده باشیم و حال که این ماه تمام شد افسوس بر از دست دادن فرصتهای گذشته نخوریم. ( البته بعضیامون هم که خوشحالیم که دیگه روزه نمی گیریم و دعا می کردیم که سریع تر رمضان تمام بشه. نه؟ )

این مطلب را یکی از دوستان برام فرستاده، راستش نمی دونم منبع اصلیش از کجاست اما خیلی خیلی جالب و تامل برانگیزه. راستی اون پیوست ویژه را هم حتما بخونید و نظرتون رو در این مورد بگید ، چون این به نظرم یک مسئله مهمه ، که تا حالا کمتر بهش توجه کردیم. ( قابل توجه دختر خانمها )

 

کودک و خدا

کودکی که آماده تولد بود،  نزد خدا رفت و از او پرسید : (( می گویند فردا شما مرا به زمین می فرستید ، اما من به این کوچکی و بدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به آنجا بروم؟)).

خداوند پاسخ داد : (( از میان تعداد بسیاری از فرشتگان ، من یکی را برای تو در نظر گرفته ام. او از تو نگهداری خواهد کرد.)) اما کودک هنوز مطمئن نبود که می خواهد برود یا نه؟؟!! :(( اما اینجا در بهشت ، من هیچ کار جز خندیدن و آواز خواندن ندارم و اینها برای شادی من کافی هستند.))

خداوند لبخند زد (( فرشته تو برایت آواز می خواند، و هر روز به تو لبخند خواهد زد. تو عشق او را احساس خواهی کردو شاد خواهی بود.))

کودک ادامه داد : (( من چطور می توانم بفهمم مردم چه می گویند وقتی زبان آنها را نمی دانم؟))

خداوند او را نوازش کرد و گفت : (( فرشته تو ، زیباترین و شیرین ترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.))

کودک با ناراحتی گفت : (( وقتی می خواهم با شما صحبت کنم چه کنم؟))

اما خدا برای این سئوال هم پاسخی داشت : (( فرشته ات ، دستهایت را در کنار هم قرار خواهد داد و به تو یاد می دهد که چگونه دعا کنی)).

 

 

 

پیوست ویژه:  اگر دختر، پسری را دوست داشته باشد چگونه محبت خود را به او تفهیم کند که برای پسر سوء تفاهم نشود؟

 

ملکه دبی


این ماجرا واقعى است‏

فکرش را بکنید که در یک مهمانى دوستانه شرکت کند و بى اختیار مسیر زندگى و سرنوشت خویش را از یک سو به سوى دیگر بکشاند!

به امید دیدارى صمیمى قدم به خانه دوستى بگذارد و همان بشود آغاز یک راه پر پیچ و خم! راهى بى کرانه! در آن مهمانى که آن تاجر پولدار ایرانى برگزار کرده بود، همه با خانواده آمده بودند، او تنها!

ضیافتى با شکوه از تُجّار متمّول دبى! همه خود را و خانواده‏هاى خود را به هم معرفى مى‏کردند، اما به او که مى‏رسیدند، در مى‏ماندند چه بگوید؟

- من هنوز ازدواج نکرده‏ام.

همه تعجب کردند اما او آثار این نا باورى را در چهره همسر انگلیسى صاحب خانه بیشتر دید. پس شما هنوز مجردید! بله.

آن ضیافت گذشت و روز بعد زنگ تلفن او به صدا در آمد. همسر رفیق خویش را از لهجه‏اش شناخت.

یک زن انگلیسى بخواهد فارسى حرف بزند، مشخص است! نه؟

شاید تعجب کنید که من براى چه با شما تماس گرفته‏ام. ما انگلیسى‏ها آدمى‏هاى بى تعارفى هستیم، شفاف و صریح الهجه.

درست است که من مسیحى ام، اما عاشق معنویتم. عاشق صداقت و راستى و یکرنگى، این عطش در روح من موج مى‏زند که با این دوست ایرانى شما آشنا شدم. فکر مى‏کردم به همه رویاهاى خود رسیده‏ام اما حالا مى‏فهمم واقعاً ضرر کرده‏ام. او آدمى لاابالى است و من از اول هم چنین کسى را به عنوان شوهر نمى‏خواستم!

حالا مى‏دانید براى چه به شما زنگ زده‏ام؟

(اگر برق مى‏گرفت او را، چنین از جا نمى‏جست)

«من دیشب عاشق اخلاق شما، دیانت و معنویت شما شدم. نجابت شما مثال زدنى است. من در ازدواج خود شکست خورده‏ام. از این مرد هم فرزندى ندارم. کارهایى مى‏کند که شرم مى‏کنم حتى به شما که دوستش هستید، بگویم! مى‏خواهم با شوهرم به هم بزنم و اگر شما مایل باشید با شما ازدواج کنم. البته به شما حق مى‏دهم که بخواهید راجع به این ماجرا فکر کنید.

به خصوص این که من همسر رفیق شما هستم!...

چند روز مى‏گذرد، در این روزها او خواب و خوراک ندارد. با هر زنگ تلفنى بند دلش پاره مى‏شود، ازدواج با یک زن مسیحى انگلیسى، براى او که در میان دوستانش به خوبى و تدین شهره است! خدایا این چه سرنوشتى است؟!

گاهى با خود مى‏گوید حق این نان و نمک چه مى‏شود؟ رفیق من نمى‏گوید تو یک شب به خانه من آمدى و زنم را از دستم گرفتى!

چرا این زن تماس نمى‏گیرد تا من به او بگویم آخر تو مسیحى هستى! من مى‏خواهم همسرم مسلمان باشد. تو متأهلى و از همه مهم‏تر این که در کابین رفیق منى!

چرا، عزیز دلم! تماس هم مى‏گیرد. کمى دیرتر! شاید به قدرى که تو بتوانى فکر کنى و حرف‏هایت را با او بزنى او نیز گفته‏هایت را بشنود و هیچ نگوید تا شش ماه بعد!

شش ماه زمان مناسبى است براى این که حادثه‏اى را از ذهن انسان ببرد و بر آن گرد فراموشى بپاشد!

شش ماه وقت خوبى است براى این که انسان خیال کند همه چیز مرده و دیگر هیچگاه نیز زنده نخواهد شد!

اما شش ماه حقاً وقت کمى است براى این که انسان لهجه انگلیسى یک زن عاشق را فراموش کند.

... و او وقتى گوشى تلفن را برادشت، با ردّ و بدل شدن اولین کلمات این معنا را فهمید.

آقا! من وقتى به شما زنگ زده‏ام که همه چیز میان من و رفیق شما تمام شده. بین دو نفر که روحشان به هم تعلق ندارد. اصلاً چیزى نیست که بخواهد تمام شود. زندگى با او منجلابى بود که هر روز مرا بیشتر در خود فرو مى‏برد. منجلابى از گناه و عصیان، بى اندک حضورى از خدا!

همان روزها از او طلاق گرفتم و حال آمده‏ام بگویم من هستم، دیگر خود مى‏دانید!

با شنیدن دوباره آن صدا، انگار تمام وجودش از رمق خالى شد، حالت کسى را داشت که در میان امواج متلاطم دریا، برتخته پاره‏اى رها شده باشد.

راه به جایى نداشت. نمى‏دانست چرا، اما کششى در خویش نیز نسبت به او احساس مى‏کرد... حالا که دیگر همسر رفیق او نبود!

اما چگونه؟ نمى‏دانست این ماجرا ریشه در باورهاى این زن و اعتقادات او دارد یا تاکتیکى است!

نمى‏دانست یک زن انگلیسى بر فرض که مسلمان هم بشود، همسر مناسبى براى او هست یا نه!

نمى‏دانست... واقعاً نمى‏دانست!

زن در دبى شغل مناسبى داشت، نیازى به ثروت او هم نداشت. حتى خودش به تنهایى مى‏توانست تا آخر عمر گلیم خود را از آب بکشد. پس این اصرار براى چه؟

تو که شش ماه صبر کرده‏اى، شش ماه دیگر هم صبر کن. در این مدت آداب مسلمانى را بیاموز، کتب‏هاى ما را مطالعه کن، اگر به دین و مذهب ما علاقمند شدى، مسلمان شو! تا ببینیم چه مى‏شود.

دردسرتان ندهم، شش ماه بررسى براى عقیده‏مندى زن به اسلام کافى بود. قرار شد او به انگلستان برود و خانواده خویش را راضى کند. آنگاه در وقت مقررى هر دو به لبنان بیایند، در آن جا زن مسلمان شده، صیغه عقد به دست یکى از عالمان دینى لبنان جارى شود. پس از آن هم به دبى برگردند و زندگى مشترک خویش را آغاز کنند... با هم عهد کردند رفیقى که این زن، زمانى همسر او بوده، هیچگاه از این امر مطلع نگردد.

این آغاز یک دین جدید براى زن و یک زندگى مشترک براى آن دو بود. آنان چهل سال با هم زندگى کردند. فرزندانى خوب و پاکیزه حاصل این پیوند مبارک بود.

گاهى زندگى آدم‏ها مثل خودشان غریب است! نه؟

او خواب است. چهل سال است که خواب است. حالا که از مزار همسرش بر مى‏گردد، گویا زنگ بیدارى را در گوشش نواخته‏اند! حال که دیگر گرد پیرى بر سر و رویش نشسته است. مرغ خیال را در بستر زمان پرواز مى‏دهد و چهل سال پیش را در ذهن خود مجسم مى‏کند که به آن عالم لبنانى زنگ زده بود که من نمى‏دانم او کیست! خوب محکش بزن. اگر در دین خود محکم نیست، اگر عشق او از پى رنگى است... مبادا براى من عقدش کنى!

پلک‏هایش را که بر هم مى‏زند، اشک از دیدگانش سرازیر مى‏شود.

زهى خیال باطل! این زن بعدها مسلمان شده، گوى سبقت را از صدها مسلمانِ از مادر مسلمان زاده ربوده است! را ه او راه عشق بود و... راهى است راه عشق که هیچش کرانه نیست. او حالا از خواب بیدار شده؛ چهل سال است این زن لحظه به لحظه به خدا نزدیک‏تر شده، لحظه به لحظه اوج گرفته.

چهل سال است پاک زندگى کرد!

آهاى مؤمن! یادت نیست اولین بارى که او را به زیارت حضرت رضا بردى، چه عاشقانه اشک مى‏ریخت و با امام نجوا مى‏کرد؟ جز او کس دیگرى را این جور دیده بودى؟

اصلاً او به این دنیا تعلق داشت؟ تو که مسلمان مادام العمر بودى، به قدر او خدا در رگ و پى‏ات جریان داشت؟

به قدر او خداشناس بودى؟

غرق در این افکار است که به خانه مى‏رسد. جاى خالى او را باور نمى‏کند.

اندکى بعد، تلفن زنگ مى‏زند. او خود گوشى را بر مى‏دارد. صداى مضطرب علویه مکرمه، دختر یکى از مراجع تقلید را مى‏شناسد. در زمان حیات، همسرش با او انسى داشت.

- حاجى! از خانم چه خبر؟

(از این سؤال تعجب مى‏کند!)

- همین حالا از مزارش بر مى‏گردم. بانوى خانه‏ام رفت!

اشک و شوق در هم مى‏آمیزد و صداى این زن را مى‏لرزاند... حاجى! من که از مرگ همسرت خبر نداشتم. اما مى‏خواهم مژده‏اى به شما بدهم. الان در عالم رؤیا دیدم که در نجف اشرف هستم. تمام بازار نجف تعطیل است. سر تا سر! مى‏پرسم امروز عاشورا است؟ بیست و یکم رمضان است؟ چه اتفاقى افتاده که بازار نجف بسته‏اند؟

مى‏گویند ملکه‏اى را از دبى آورده‏اند!

مى‏گویم ملکه‏هاى دبى که قدر و منزلت معنوى ندارند.

مى‏گویند این با همه فرق مى‏کند.

مى‏پرسم اسم او چیست؟

مى‏گویند خانم حاج قنبر!

زندگى صحنه زیباى هنرمندى ماست. هر کس نغمه خود خواندَ و از صحنه رود.

صحنه پیوسته به جاست‏

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد!

 

نویسنده: حسین سروقامت