مسافر تنها
سه‌شنبه 28 آبان‌ماه سال 1387 ساعت 09:46 ق.ظ
سلام،بازم مثل نوشته ی قبلی زیبا بود و زیبا...!من ازبعضی قسمتهای زندگی کوروش واقعا لذت میبرم ولی در کل توی تمام زندگیش قشنگترین حرفش همین جمله بود که واقعا تاثیر گذاره البته روی همه نه!!!ولی من چون خودم از مومیایی کردن متنفرم بزرگترین سوال تو ذهنم اینه که قدیما در مومیایی کردن اجساد چی میدیدن؟؟!!موفق باشید و کامیاب*
نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می‌آرد پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی دو قدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین میمانی و ترا ترسی شفاف فرا می‌گیرد در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی کودکی می‌بینی رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور و از او می‌پرسی خانه دوست کجاست
خدایا تو را سپاسی شایسته تو بر آن نعمتهایی که شایسته اش نبودم و ارزانیم داشتی هر زمان که بر تقصیر خویش همی افزایم تو به بخشش خویش همی افزایی گویی تقصیرات من مستوجب زیادتی بخشش توست...
سلام
زیبا بود. ولی اگه دستور می داد مومیایش کنن حالا ایران هم مومیایی داشت.کلی ثروتمند می شد نه!
سلام...
اقامت به روز است.
مانا بمانی
رهگذر
سلام.
مثل همیشه عالی بود.
مطالب وبلاگتون بیسته بیسته.
به روزم.
بیاین خوشحال میشم.
منتظرم
سلام یه سری به ما بزن ممنون
سلام،بازم مثل نوشته ی قبلی زیبا بود و زیبا...!من ازبعضی قسمتهای زندگی کوروش واقعا لذت میبرم ولی در کل توی تمام زندگیش قشنگترین حرفش همین جمله بود که واقعا تاثیر گذاره البته روی همه نه!!!ولی من چون خودم از مومیایی کردن متنفرم بزرگترین سوال تو ذهنم اینه که قدیما در مومیایی کردن اجساد چی میدیدن؟؟!!موفق باشید و کامیاب*
سلام.
ممنون که اومدید.
خوشحال شدم.
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می‌آرد
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین میمانی
و ترا ترسی شفاف فرا می‌گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست
چقدر زیبا
خدایا
تو را سپاسی شایسته تو
بر آن نعمتهایی که شایسته اش نبودم و ارزانیم داشتی
هر زمان که بر تقصیر خویش همی افزایم
تو به بخشش خویش همی افزایی
گویی تقصیرات من مستوجب زیادتی بخشش توست...
چو ایران نباشد تن من مباد .
صهبای رضوان آپیده شد .